MARDİN - Gezi Yazı Dizisi # 12

Ah Mardin Ahh! Yüzyıllardan beri din kardeşliğinin, tüm inançlara duyulan saygının, dinine bakmaksızın kurulan dostluk ve komşulukların hikayesi Mardin'de yazılmış. Bir köşede cami, diğer köşede kilise, öteki tarafta ise sinagog... İşte böyle bir yer Mardin... Bu farklılığı görünce İstanbul gibi bir şehirde ne kadar da kısıtlı, anlayışsız ve saygısız bir ortamda yaşadığımızı görüyoruz...

Mardin kartpostallarını süsleyen, Mardin Kalesi'nin gece görünüşünü kanlı canlı bir şekilde gördük. Nitekim fotoğraflamak konusunda başarılı olamadık. Gece çekimi bambaşka bir şeymiş...

Mardin Kalesi ve yerleşiminin gündüz görünümü de bu fotoğraftaki gibi. Gündüz çekimlerinde daha başarılıyız  sanırım :)

Mardin'deki kapılarda iki tokmak var. Rehberimiz çok geçmeden konuyu bize anlattı. Tokmaklardan birisi daha alçakta, diğeri ise daha yüksekte. Kapıya gelen kişi kadın ise alçakta olanı, erkek ise yüksekte olanını çalarmış. Bu tokmakların sesleri de birbirinden farklıymış. İçeriye gelen sese göre aile, kadın mı yoksa erkek mi misafir geldiğini anlar ve ona göre davranırmış.

Mardin demek, dar sokak demek... Hem de ne dar...

Sokaklar o kadar dar ki, arabalar giremiyor. Çöp toplamak için de mecburen atlar ve eşşekler kullanılıyor. Büyük bir hayvansever olarak bu durumu kabul edemesem de bölgede bu kabul görmüş ve böyle devam ediliyor...

MİDYAT - TELKARİ

Midyat'ta telkari çarşısına uğradık. Mağazaları gezdik, telkarileri hayranlıkla seyrettik. Ne giyim ne de dekorasyon anlamında zevkimiz olmadığı için bir şey almadık. 

ABDÜLLATİF CAMİİ

Daracık, parke taşlı Mardin sokaklarından yürüyerek bir camiiye geldik. Selçuklu döneminin tüm mimari özelliklerini, hikayelerini anlatıyordu. 

Şu kapı üzeri süslemelerine bakar mısınız? Öyle güzel ki... Bir de yine rehberimiz detaylıca anlatmıştı ama ben unuttum, kapı üzerindeki bu üçgenlerin birer matematiği, düzeni ve anlamı varmış...

Hayatı sembolize eden çeşme. Su ince bir yerden akıp çıkıyor, yavaş yavaş bölmeleri geçip son uca kadar geliyor. Çıkış noktası doğumu ve bebekliği, sonraki bölüm çocukluğu, sonraki uzun bölüm yetişkinliği ve en son çıkış kısmı da ölümü temsil ediyormuş. Çıkan su ise büyük bir havuzda toplanıp, oradan da toprağa akıp gidiyor...

DEYRULZAFARAN MANASTIRI

Adından da anlaşılacağı gibi safran yetiştirilirmiş burada. Adını da safrandan almış zaten... Dini eğitim verilen, merkezin dışında yüksek bir yerde tek başına yerleşmiş, inziva gibi bir yapı. İçerisi çok temiz, düzenli, estetik ve medeni.

Resimlerde göreceğiniz tüm kapılar orjinalmiş. Çok değerli ve eski... Üzerindeki işlemeler anlatılmaz güzellikte

Manastırın içi bu tip kapalı taş odalarla dolu

Yine orjinal kapılar. Muhteşem...

Benim çok ilgimi çekmemiş olsa da eşimin çok ilgisini çekti. Medresenin, kibritlerden yapılmış maketi.

Tam da ağa gibi olmamış mı?

Medresenin balkonundan görünen manzaraya vermişim sırtımı

Manastırın girişi. Yukarıda anlattığım dağ başı olma durumunu kanıtlar nitelikte bir resim

KASIMİYE MEDRESESİ

Kasımiye Medresesi de dağın başında, Deyrulzafaran Medresesi'ne mesafe olarak oldukça yakın ve benzer bir yapıda. Bizim gittiğimiz dönemde yeni onarımdan çıktığı için biraz boş ve inşaat tozluydu. 

 

Mardin'deki her yapının taş rengi o kadar güzel ki

Yine bir hayat çeşmesi

Bu medrese de tek hoşuma gitmeyen şey bu oldu. Öyle güzel bir tarihin ve yapının içerisine böyle basit, konuyla alakasız ve yeni bir süsleme koymak... Bölgede fil bile yok ki!

Yine evinin balkonundaki ağamız. "Hep buralar benim!"

ULU CAMİİ

Bir ulu camii de burada çıktı karşımıza :) Geniş avlulu, temiz tutulmuş, taştan bir camii.

Yine hikayeli ama benim bilmediğim yapılardan birisi. Hava çok sıcaktı, dinleyemedim vallahi!

Camiinin içerisine girince karşınıza Sakal-ı Şerif çıkıyor

Kapılar yine yüzlerce yıllık orjinaller. Renkleri, şekilleri, hikayeleri fotoğraflara çok güzel yansıyorlar