"Pisi" Kızımız

Önemli Not: Bu yazım, uzunluğu sebebiyle umarım ki sizleri sıkmaz. Konu kedilerimiz olunca sayfalarca anlatasım geliyor, durduramıyorum kendimi :)

Sizi evimizin prensesi, Pisi kızımızla tanıştırayım! Pisi'nin adıyla dalga geçmemenizi rica ederiz, zira kendisi çok bozulur :) Şaka bir yana, zavallının adı resmen Pisi kaldı, dandik mi dandik... Eve ilk geldiğinde Prenses dedik, prenses gibi nazlı diye. Baktık bi Prenses ismi ağızımıza oturmadı, şuan hatırlayamadığım bir dünya isim taktık hayvancağıza. Sonunda "Ehh yetti artık, çocuğumuz olsa adına daha kolay karar verirdik" dedik ve Pisi demeye başladık :)

Evlendikten sonra kedilerden çekinen bir adamla beraber olduğum gerçeğiyle yüzleştim. Evet korkmuyordu ama uzaktan, gözleriyle seviyordu, diyelim :) E ben de çocukluğumdan beri adını koyabileceğiniz, minik boyutlu her hayvana bakılan bir evde büyüdüm. Hayvansız ev, ev değildi benim için... Evlendikten sonra ilk başta ses çıkartmadım, mıncıra mıncıra sevdim sokaktaki kedileri, kulaklarına fısıldadım "Sizlerden birinizi kapıp götüreceğim sonunda" diye. 2012 Yılının Haziran ayında annemden bir telefon geldi. Çok sevgili bir teyzemin yazlık evindeki kedi doğum yapmıştı! Dedim, bu bir işaret... Evlerinin bulunduğu bölge, malesef ki kedilere uygun bir yer değil. Hem hava koşulları, hem orman ortamı, hem vahşi ortamda hayatta kalmaya çalışan orman köpekleri derken bir de hayvan sevmeyen komşular olunca, kediler için hayat çok zor oralarda. Çoğunlukla malesef ki telef oluyorlar...

Bu telefon görüşmesini yaptıktan sonra düşündüm ki bu böyle olmayacak, bir yavru bizim olmalı. Hem bir cana yardımcı oluruz, hem de evimiz eve benzer sonunda. Eşime çaktırmadan minik minik söyledim. Onun için de çok büyük bir adımdı, hem bu fobisinden kurtulmak için hem de benim gönlüm olsun diye kabul etti. Evlilik demek, karşılıklı adımlar atmaktı ne de olsa... Yavrular doğduktan bir buçuk-iki ay kadar sonra atladık arabaya, yavruları görmeye ve mümkünse birisini alıp, evimize getirmek için düştük yollara. Eşim bu konuda daha sıkıntılı olduğu için yavru seçimini ona bıraktık, kendisi seçerse daha rahat bağlanır diye düşündük. Sonuçta benim için farketmezdi, kedim olacaktı yeniden, daha ne isteyeyim :)

Eşim yavrulara baktı, hepsi o kadar güzellerdi ki... Görür görmez Pisi'yi seçti, "Bu benim kedim olacak" dedi. Sevgili teyzemiz de "Yavrular içerisinde en güzeli o olduğu için ilk rezervasyon da ona yapıldı, başkası sahiplenecekti onu" dedi ama eşimin Pisi'ye bakışına dayanamadı ve bize verdi. Aldık Pisi'mizi, eve geldik.

Avuç kadar kedicik, bir de şirin mi şirin, nazlı mı nazlı olunca benim kocamda kedi korkusu bitti. Daha ikinci günden kucaklaşmalar, sevgi sözcükleri başladı. İnanamadım, bir o kadar da mutlu oldum. Hatta "Bu zamana kadar neden sevememişim kedileri... Mutluluk veriyor bana, iyi ki almışız, çok seviyorum ben bu kızı" demesi, bana dünyalara bedeldi...

Büyük aşk yaşadık bir sene boyunca. Çok mutluydu, hele yeni evimize taşındığımızda daha büyük alanı olunca ve bir de ev caddeye bakınca geleni geçeni izledi. Ancak bu heyecanı çabuk bitti ve balkonsuz evde, çalışan bir anne babayla olunca çok canı sıkılmaya başladı. Bütün gün tek başına, bunalıma girdi :( Huysuzluklar, gözümüzün içine bakarak yapılan yaramazlıklar, depresyon halleri, sinirlilik, sürekli uyuşukluk derken yaklaşık 6 ay boyunca hayatı zindan etti bize... İtiraf ediyorum, o kadar kötü huylu bir kedi olmuştu ki Pisi'den soğumaya başlamıştık :( Evde her akşam kavga, gürültü, zarar verilen eşyalar...

Aynı dönemde, çok sevdiğimiz arkadaşlarımız da mevcut kedilerinin yanına yardıma muhtaç güzel mi güzel bir kedi aldılar. "Hayatımız kurtuldu, iki kediyle daha mutlu olduk" dediler. Onlara güvendik, aklımıza da yatınca annemlerin evinin bahçesinden şirin mi şirin bir kedi daha evlat edindik. Onun adı da Çakıl oldu...

*** Önemli Not: Bir sonraki yazımda da anlatacağım gibi, Çakıl geldikten sonra Pisi depresyondan çıktı, çook mutlu ve çoook iyi huylu, eğlenceli bir kedi oldu :)

Pisi Prensesimizin Özellikleri:

* Tam Bir uzun tüylü tekirdir. Sokak kedisi olmasına rağmen tüm doğal kediler gibi cinssiz ama çok güzeldir.
* 21 Haziran 2012 doğumludur. En uzun günde doğmuş olmanın havasını yaşıyor
* Kısırlaştırılmıştır. Bu kararı tabiki de evin ortasında başlayan "Mööööaaavv"lar sonucu aldık. Ne o, ne de biz daha fazla çekmeyelim istedik. Hem de dişi kedilerde kısırlaştırma, sağlık için de iyiymiş. Çeşitli kanser türlerinin önüne geçiliyormuş.
* Çok nazlıdır. Salına salına, ağır çekim yürür, löp diye oturur... Ben bu özelliklerine naz desem de annem gördüğünde "Geldi yine hımbıl" diyor :)
* Çok keyifli bir uyku arkadaşıdır. Sarılarak ve öperek uyur... Yatakta insanı uyandırmaz, muzurluk yapmaz...
* Taranmaktan nefret eder, evimizdeki büyük kavga sebebidir.
* En sevdiği yiyecekler makarna, süt ve börektir. Malesef ki hiçbirini yiyemiyor, bağırsak problemleri yüzünden hemen ishal oluyor ama aklı çok kalıyor tabakta...
* Biz duş alırken banyo dolabının üzerine çıkıp, bizi dikizlemeyi çok sever.
* Musluktan akan su, tuvaletteki su, favorisidir.
* Gardolaba saklanır, ara ara dur, bulamazsın.
* Benim öksürüğüme ve hapşuruğuma çok tepki verir, miyavlayarak kucağıma koşar ve gırlayarak koltuk altıma kafasını sokar. Yani bir nevi, korkma, iyisin, ben buradayım, endişe etme...
* Çok keyifle sevildiği zaman tükürükleri sel olup akar gider, üstümüz başımızın sırılsıklam olur.
* Yukarıda bahsettiğim gibi bir ishal problemi var. Yağlı kuru mama bile yiyemiyor. Sadece yağsız, hassas bağırsaklı kediler için üretilmiş mamadan tüketebiliyor. Aksi halde güçsüz düşene kadar sürüyor ishali...
* Yabancılara karşı çok sıcak kanlı değildir. Eve gelen misafiri uzaktan kollar, izler, gözü tutarsa koklamak için yanına gelir. Daha da ısınırsa, ancak o zaman kucağına çıkar.
* Kapı çalınca çok korkar. Bizim veterinerimiz eve geldiği için her kapı çaldığında veteriner geldi diye büyük panik yaşar.
* Bizi asla tırmalamaz, ancak köpek gibi ısırır.
* En sevdiği oyuncak, minik mandallı saç tokasıdır. Başka hiçbir oyuncaktan böyle keyif almaz.
* Yediği mamasını çok seviyor, çok yiyiyor, çok şişman :)
* Kumuna düşmanı gibi davranıyor. Ne kadar çok ve uzağa atarsa o kadar hoşuna gidiyor. Bütün oda kum oluyor :(
* Hayır, gel, koş, kim geldi, pisi, kızım, mama, haydi duşa girelim, haydi yatıyoruz, in aşağı... gibi ve daha pek çok kelimeyi biliyor ve söyleneni yapıyor.
* Eğer ki canı kucağa alınmak istemiyorsa "Mık mık mık mık" diye huysuzca söyleniyor.
* Çakıl'ı yeni korkutma ve istemediğini gösterme sesi çok vurgulu ve kısa bir "Maahhh" :)

Bir zamanların kedi korkusu, yerini büyük bir dostluğa ve sevgiye bıraktı...

Biz kendisine porsuk da diyoruz. Çok pofidiktir :)

Bir sene önce yeni evimizdeki ilk gün. Yatak odası kurulup, çarşaflar geçirilince ilk işi yatağa girip, bu şekilde yatmak olmuştu, yeni evi de sahiplenmek gerekir :)

Kısırlaştırmadan sonraki halimiz :( Çok zayıflamış... Karın tüysüz, bakışlar mutsuz...

Aslan gibidir de aynı zamanda. Böyle yele başka kimde var :)

Bizim olduktan iki üç-hafta sonra annemlere bayram ziyaretine gitmiştik :) (İlk başlarda küçük olduğu için çıngıraklı tasma takıyorduk, kaybolmasın diye. Büyüdükçe çıngırağını da tasmasını da çıkarttık. Kediler özgür olmalılar, tasma altına girmemeliler, hassas kulaklarında bütün gün çıngırak olmamalı)

4-5 Aylık Pisi de her kedi gibi "Komik Uyuma Şampiyonu"dur :)

Bizim olduğu gün. Eve geldi, endişeliydi...

Mutsuz günler, depresyona girdiği dönem :( Arada hava alsın diye annemlere götürdük, balkonda neşesi yerine gelir diye...