Taksi Mi Hız Treni Mi?

Uzun zamandır ilk defa dün iki sefer taksiye bindim. Unutmuşum takside olmayı... Taksicilerle trafikte boğuşmak, sinirlenmek, taraflarından sıkıştırılmak... Bunlar alıştığımız şeyler ama içerisinde olmak bambaşka bir deneyimmiş...

İki seferde de canımın derdine düştüm, arka koltukta bir o yana bir bu yana savrulurken "Kaza yaparsak hangi camdan fırlarım acaba?" diye sorularda buldum kendimi. Hız treninden farksız, adrenalin dolu seyahatlerdi benim için.

Öncelikle arabalarda hep ağır bir koku vardı. Bu koku pislik ya da ter kokusu değil, ağır bir araba kokusu gibi... Büyük ihtimalle arabaya bir koku sıkıyorlar ama öyle ağır kokuyor ki... Sevgili taksiciler, şöyle çiçekli misss gibi kokular var, onları deneseniz?

Arabanın kendisi deseniz, dışarıdan bakınca tertemiz/yeni görünmekle beraber, içerisinde giderken farkettiğiniz şekilde çok külüstür, fren mesafesi çok uzun, basınca durmayan, çukurlara girince çıkamayan bir kalitesizlikteydi.

Bir de işin en önemli kısmı hepimizin bildiği gibi, taksiciler çok sinirli, zerafetten yoksun, benim verdiğim parayla onun müşterisi olduğum fikrini benimsememiş, hizmet fakiri insanlardı... Sonuçta ben neden taksiye biniyorum? Özel hizmet almak için. Bunu istemesem taksi ile 15TL verdiğim yere, otobüs ile 1.50TL'ya gidebilirim. Ancak taksicilerde aksi bir hal var "Geldi yine müşteri, offff" tavrı... E kardeş, ben gelmesem nasıl para kazanacaksın?

Tüm bu yazdıklarımı bir taksici okusa ya da söylesem, "Kolaysa sen bütün gün İstanbul trafiğinde direksiyon salla hanımmm" diye celallenir. "Sen de kolaysa gel benim işimi yap" diye cevap versen de üzerine saldırır sanırım... Hepimizin işleri kendimize göre zor. Kimimizin daha fiziksel, kimimizin zihinsel, kimimizin sosyal zorlukları var gün içerisinde boğuştuğumuz. İşini layıkıyla yapmamanın affı ise "işinin zorluğu" olamaz...